Een clubicoon heeft ons verlaten....

Wij zijn verslagen door het overlijden van onze grote vriend Dick Lammertink. Tot in de laatste dagen van zijn leven bleef hij optimistisch, vrolijk en clubman.

Een paar weken geleden was Dick nog op De Elze. Het lopen ging steeds moeizamer. Maar met geen mogelijkheid hield je hem weg van de club. De rode scootmobiel die hij net had aangeschaft, bracht hem daar waar hij het liefste was. Een maand geleden nog: de dauw nog op het veld en een schrale wind op een kille herfstochtend, maar de elftalfoto van een van de seniorenteams moest worden gemaakt. Een van de talloze foto’s die hij in zijn archief bewaart. De mensen die erop staan, waren hem lief. Dick hield van mensen en mensen hielden van Dick.

Vorig jaar, net voor kerst, hadden de artsen hem opgegeven. En hoewel hij de afgelopen maanden steeds verder in blessuretijd kwam, bleef hij monter. Daarin was hij een voorbeeld voor ons allemaal. Net als hij een voorbeeld was door zijn tomeloze inzet voor de club. Dat werd gezien. Op 22 maart 2019 werd hij Sportvrijwilliger van het jaar van de Gemeente Lochem. En tijdens de online - want in coronatijd - ledenvergadering op 10 december 2021 werd Dick benoemd tot Lid van Verdienste van onze vereniging. We zijn blij dat we hem bij leven hebben kunnen laten voelen hoe zeer we hem als mens hebben gewaardeerd. En hoewel hij er nu niet meer is, blijven we hem herinneren als onze clubman Dick. Rust zacht.

Begin dit jaar interviewde Tom Schooltink Dick voor de Lochemse Legends nieuwsbrief. Lees hieronder de tekst.

Voor clubicoon Dick Lammertink maken mensen de vereniging

De reeks vrijwilligersbanen die Dick Lammertink de afgelopen 55 jaar vervulde bij Sportclub Lochem, is bijna eindeloos. Leider, trainer, scheidsrechter, bestuurslid, gastheer, wedstrijdsecretaris, klusjesman en clubhistoricus, hij was het allemaal. En ondanks zijn ziekte blijft Dick actief voor de vereniging. Clubliefde zoals je het nog maar zelden ziet.

Een gesprek met Dick is vaak een trip down memory Lane. Lang duurt het gesprek nooit voor de eerste anekdote uit de clubhistorie over zijn lippen komt. Schitterende verhalen zijn het. Vaak uit een andere eeuw. Soms lijkt het of ze zelfs uit een andere wereld komen. Een tijdperk waarin de trainers en leiders, als er een wedstrijd was afgelast, zich niet naar huis spoedden, maar in de kantine aan de stamtafel een potje Monopoly speelden. Samen het marktplein schoonmaken na de Keidagen, waarmee ze 1000 gulden verdienden voor de vereniging. De club was hun leven. ‘Een prachtige tijd’ vond Dick het. De kameraadschap, samen voor de club gaan, de toewijding; hij mist het.
Niet dat alles vroeger beter was, zeker niet. “We zijn als club veel professioneler geworden. De velden, de materialen, de verlichting, dat is nu allemaal perfect voor elkaar. En we hebben veel goede trainers, waarvan er veel gediplomeerd zijn. In mijn tijd trainde ik de C1 zonder dat ik ooit een trainerscursus had gedaan. Sterker nog, ik voetbalde zelf nog maar een paar jaar. Maar dat kon toen gewoon. Ik kreeg een boek mee van Ben Maalderink (de toenmalige wedstrijdsecretaris) met oefeningen van Wiel Coerver en dat was het. Elk seizoen kocht ik zelf een paar plastic ballen bij de sportzaak van Jan Bosman, want van de club kreeg je er maar drie voor het hele seizoen. Maar het was prachtig.”

Hoogtepunten waren er in 55 jaar genoeg. Zijn vele kampioenschappen met het C1 team, waarmee de ploeg zelfs 1 keer promoveerde naar de promotieklasse (nu 3e divisie). De beslissingswedstrijd van Lochem 1 tegen Luctor et Emergo in Bathmen, waar Lochem in de 4e klasse wist te blijven en Dick het laatste half uur achter de tribune liep te ijsberen omdat hij de spanning niet meer aan kon.
De huldiging op 22 maart 2019 als Sportvrijwilliger van het jaar van de Gemeente Lochem in de Sporthal en niet te vergeten de benoeming van Dick tot Lid van Verdienste tijdens de online ledenvergadering op 10 december 2021.
De fototentoonstelling die Dick organiseerde ter ere van het 100-jarig bestaan van de club was ook een legendarisch moment. Stad en land zocht hij af naar historische beelden uit het roemruchte verleden van de Koolhazen, KDC, Blauw-Wit en al die andere voorgangers van de huidige Sportclub, Maar ook de reünie van C1 teams in 2001. Sommige spelers had hij ruim twintig jaar niet gezien. Maar dat ze de moeite namen terug naar Lochem te komen en dat het ze goed ging, de meesten kwamen voorrijden met een dikke BMW of Mercedes, dat deed hem goed. Voetbal was belangrijk, maar de mensen er omheen vond hij veel belangrijker.

Het tekent de mens Dick Lammertink. Als hij op een zaterdag op de club wandelt, gaat zijn hand onophoudelijk omhoog. Hij treft er zijn toenmalige spelers uit de C1 en de A2, hun kinderen en soms zelfs hun kleinkinderen. In ruim 55 jaar bij de club bouwde Dick een enorm netwerk op. Sociaal, altijd in voor een praatje en gezelligheid. En zeer begaan met zijn jongens. Niet iedere speler had het gemakkelijk thuis. Dick had daar oog voor. Zeker in zijn jaren bij de A2 voelde hij zich een ‘halve sociaal werker’. Toen een jongen in zijn team thuis mishandeld werd, sprong hij in de bres en regelde een oplossing met jeugdzorg. “Een vertrouwenspersoon hadden we in die tijd nog niet. Je moest dat zelf oplossen.”

Ook toen Dick een paar geleden werd getroffen door kanker, bleef hij positief. “Wat moet ik dan”, zei hij altijd. “Thuis gaan zitten huilen, daar schiet ik niets mee op.” En dus maakte Dick met zijn Diny tussen de chemokuren door honderden kilometers op de fiets. Op Facebook deed Dick nauwgezet verslag van die avonturen.
Na jaren van behandelingen viel eind vorig jaar het onafwendbare oordeel. De artsen kunnen niets meer voor hem doen. Hoeveel tijd hij nog heeft? Dick weet het niet. Op dit moment voelt hij zich goed. En het geeft hem rust dat hij in alle rust de zaken kan regelen voor na zijn overlijden. Zoals zijn uitvaart op De Elze. Dat is zijn grootste wens.....